Okuduğum ilkokulun beton zemine
sahip arka bahçesinin ana kapısına uzaktan bakıyorum, yürüyerek kapıya
yaklaşıyorum. Hemen çocukluğum ve ilkokulum aklıma geliyor, nefesim hafifçe kesilmeye,
halsizleşmeye başlıyorum, derin nefes almaya çalışıyorum. Gözlerimin önünde çocukluk
anılarım beliriyor. Rüyamın içinde geçmişi ve geçmişimi görmeye başlıyorum. İçim
kıyılıyor, tekrar çocuk olmak istiyorum.
Gözlerimin önünde görüntüler
hareketlenmeye başlıyor. Teneffüs zilinin çalmasıyla birlikte kapıdan çıkıp
merdivenleri inen öğrenci çocukların içinden ben olan çocuk “Aç kapıyı bezirgân
başı” diye bağırarak koşuyor. Diğer çocuklar yani okul arkadaşlarımda beton
zemine doğru hızla sürüler halinde koşuyorlar, hareket ve geçmiş gözlerimin
önünden geçiyor.
Keşke o günlere dönebilseydim diyorum, üzülüyorum, pişmanlıklarım aklıma geliyor. Kapıya doğru yürüyerek merdivenleri çıkıyorum ve ana kapının önü tenhalaşıyor, içeri girmeme çok az kalıyor. Nefesim iyice kesiliyor, soluk almakta zorlanıyorum, boğulmaya başlıyorum, gözlerim kararıyor, yere yığılıyorum, uyanıyorum.
Temmuz 2012
